بادی خنک از لای درختان سربه فلک کشیده مجموعه اداری غدیر عبور می کند و صدای کلاغ ها را واضح تر به گوشتان می رساند. تا اینکه از نرده های سبز رنگ عبور می کنید و وارد سازمان صنعت، معدن و تجارت استان اصفهان می شوید. به محض اینکه از در شیشه ای وارد ساختمان می شوید، احساس می کنید آلفرد هیچکاک را می بینید که به شما لبخند تلخی می زند و فیلم کلاغ ها را با همان میزان سکوت و خلوتی برایتان روایت می کند. یک اتاق که از پارتیشن درست شده سمت چپ خودنمایی می کند. یک تابلوی بزرگ روبرویتان قرار دارد که طبقات و اتاق ها را به شما معرفی می کند و سمت راست دبیر خانه قرار دارد که با تعداد کمی از ارباب رجوع حتی نیمه پر هم به نظر نمی رسد. روبروی در اتاق هم چند نفری نشسته اند. دیدن این تعداد صنعتگر در سازمان صنعت معدن تجارت ذهنتان را در گیر می کند که چطور در صنعتی ترین استان کشور که آمارثبت بیش از نه هزار واحد صنعتی برایش عنوان شده؛ تعداد ارباب رجوع اینقدر کم است؟!

اگر سمت راست راهرو را به طرف ورودی قسمت اداری ساختمان طی کنید؛ با چند میز و صندلی چوبی روبرو می شوید. روی میزها تابلوی کوچکی با عنوان" میز خدمت" قرار دارد. هیچ کسی دور و بر میزها نیست و کسی هم روی صندلی ها ننشسته است. در انتهای این مسیر قسمت نگهبانی تعبیه شده که بدون هماهنگی با آنها امکان ورود به ساختمان اصلی ممکن نیست. برای ورود نیز باید برگه ورود دریافت کنید و لازم است برای خروج برگه را امضا شده تحویل دهید. روی تابلویی در قسمت نگهبانی زده" آقای یوسفی مسئولی میز خدمت" . در پاسخ به این پرسش که میز خدمت چیست؟ می گوید: این طرح آقای اسرافیل احمدیه رئیس سازمان صنعت معدن تجارت است که کارشناسان سازمان در اینجا مستقر شوند و به سوالات مراجعه کنندگان پاسخ دهند که اگر همین جا به جواب رسیدند دیگر لازم نباشد وارد ساختمان اصلی شوند. صبح روز شنبه است، اول هفته کاری، ولی آقای رئیس حضور ندارند. موضوع برای کارکنان و حتی همین تعداد اندک صنعتگری که حضوری به سازمان مراجعه کرده اند، غیر عادی به نظر نمی رسد، چرا که این غیبت به امری بدیهی و تکرار پذیر تبدیل شده که گویی همه به آن عادت کرده اند.

کارها روی زمین نمانده است
اتاق آقای رئیس در طبقه دوم واقع است. از پله ها که بالا می روید به خلوت بودن سازمان صنعت معدن تجارتِ صنعتی ترین استان کشور بیشتر پی می برید. تعداد ارباب رجوع در طبقه اول و دوم به تعداد انگشتان دو دست هم نمی رسد. در طبقه دوم خلوتی نمود بیشتری دارد؛ چراکه دفتر آقای رئیس اینجاست. مسئول دفتر و یک خانم دیگر ورودی دفتر اسرافیل احمدیه، پشت میزهایشان نشسته اند. به حالت کمی لم داده و چشم هایی که به مانیتور رایانه شان دوخته شده است. روی در شیشه ای زده است: ملاقات مردمی روز های دوشنبه از ساعت 9 تا 12.
این نوشته توجیه خوبی برای این میزان از سکوت و بی ترددی در اتاق آقای رئیس صنعتی ترین استان کشور است. روی نیمکت سبز کنار در شیشه ای سالن اجتماعات و جلسات یک نفر بیشتر ننشسته است. در دو اتاق دیگر هم که باز است، فقط کارمندان در آن ها دیده می شوند و خبری از ارباب رجوع نیست. صدای گفتگویی از درب شیشه ای سالن جلسات به گوش می رسد، اما معلوم نیست صدای تلویزیون است یا جلسه، عبور صدا از شیشه های سکوریتی شفافیت واژه ها را می کاهد و متوجه نمی شوید کارمندان در جلسه هستند یا عده ای مشغول تماشای شبکه ای؛ مثل آی فیلم.
به سراغ همان یک صنعتگر نشسته بر نیمکت سبز رنگ می روم. در جواب به این پرسش که عجیب نیست در سازمانی به این مهمی اولین روز هفته رئیس نیست؟ می گوید: خیلی مواقع آمده ام و رئیس اینجا نبوده است. مساله تازه ای نیست. در این زمان هم کارم روی زمین نمانده و از طریق مسئول دفتر آقای احمدیه معمولا امضاهای لازم با تایید تلفنی ایشان پای نامه ام درج شده است. نمی دانم مهر امضا دارد یا چیز دیگری، ولی کارم زمین نمانده است.

مهم نیست رئیس نباشد
این صنعتگر فعال در عرصه صنعت نساجی با بیان اینکه در کل سیستم اداری کشورما معیوب است و وقتی کارمندان می بینند با ارائه خدمات بیشتر و بهتر تغییری در پرداخت های شان صورت نمی گیرد، خود را به گذراندن 8 ساعت زمان اداره کار محدود می کنند و دست به خلاقیت و ابتکار عمل نمی زنند، ادامه می دهد: البته شرایط به سمتی پیش رفته که با اینترنت می توان نامه ها را به رئیس ارجاع داد و دیگر نیازی به حضور فیزیکی ایشان نیست. این می شود که این خلوتی توجیه پیدا می کند. اما او در برابر این پرسش که اگر رئیس لازم نیست چرا برای آقای احمدیه حکم ریاست زده اند، پاسخی ندارد که بدهد.
در اتاق روابط عمومی کسی نیست. مسئول دفتر رئیس سازمان صنعت معدن تجارت فرد دیگری را برای امضای برگه خروج معرفی می کند. از او در باره نبودن اسرافیل احمدیه در اولین روز کاری هفته سوال می پرسم که می گوید: ایشان شنبه ها و چهار شنبه ها اصفهان نیستند و برای ماموریت به تهران می رود. در ادامه تاکید می کند که با استانداری برای این موضوع هماهنگی های لازم صورت گرفته است. جواب ایشان اصلا قانع کننده نیست. هر هفته ماموریت به تهران دقیقا برای انجام چه کار و یا کارهایی است؟ در پاسخ به این پرسش که آیا نبود آقای رئیس تا کنون دردسر ساز شده است یا خیر ؟ می گوید: خیر هیچ مشکلی به وجود نیامده و ایشان همیشه همراه خود لب تاپ دارند و با اینترنت به کارتابل شان دسترسی دارند و تا آخر شب تمام نامه های هر روز شان را می بینند و امضا می کنند. به همین خاطر نبود شان تا این لحظه مشکلی ایجاد نکرده است.

حرف غیر منطقی
صنعتگر دیگری در راهرو اما مخالف این عدم حضور مداوم و به ویژه در اول هفته کاری است. با لحنی اعتراضی می گوید: آقای احمدیه از چهارشنبه تا شنبه اصفهان نیستند؛ درحالی که رئیس سازمان صنعت معدن تجارت هستند و باید به مسائل و مشکلات ما رسیدگی کنند. درست است که از طریق استانداری و جلسات برگزار شده در این سازمان، وام های خوبی برای احیا و یا بقای صنایع به صنعتگران اصفهانی پرداخت شده است، اما این توجیهی برای عدم حضور ایشان نیست. در تماس با استانداری مشخص می شود که این هماهنگی صورت گرفته برای عدم حضور چهار روزه آقای رئیس در هر هفته به عنوان ماموریت به تهران حرف غیر منطقی است و برای این موضوع هماهنگی خاصی صورت نگرفته است. حال این پرسش های بی پاسخ مطرح می شود که اگر این سازمان رئیس لازم ندارد و یا سیستم اتوماسیون تمام کارها انجام می شود؛ چرا باید یک نفر از تهران به عنوان رئیس سازمان صنعت معدن تجارت در صنعتی ترین استان کشور انتخاب شود! و هر هفته جدای از حقوق، حق ماموریت و هزینه ایاب و ذهاب خود را به بودجه این سازمان و دولت تحمیل کند؟ اگر معاونین ایشان قادر به انجام امور هستند، چرا از همان افراد به عنوان رئیس بهره گرفته نمی شود؟ و اینکه یکی از مسئولان روابط عمومی که به سوالاتم پاسخ گفت، تاکید کرد که این گفتگو نباید به صورت مصاحبه منتشر شود، چرا که آقای احمدیه حتی به معاونین اش دستور داده که هیچ مصاحبه ای انجام ندهند و فقط خود ایشان به عنوان رئیس سازمان پاسخگو هستند. آقای رئیسی که از چهارشنبه تا پایان وقت اداری روز شنبه در اصفهان نیستند!

سمیه مسرور/ هفته نامه نوسان