هادی سویزی، مدیرعامل گروه آرشیانا به عنوان حامی نشست دوم فعالان صنف دکوراسیون داخلی، در ابتدای سخنان خود به مشکلات اعضای صنف اشاره کرد و گفت: متاسفانه مشکلات در این صنف زیاد است و هر قشری که به ما رسیده است موجب رنجش خاطر ما شده است. درحالی که اگر بتوانیم گروهی تشکیل دهیم تا با کمک یکدیگر موانع را رفع کنیم بدون شک عبور از موانع تسهیل خواهد شد. به ‌عنوان مثال ما با گمرک جلفا برای ترخیص کالا صحبت کرده‌ایم تا بابت ترخیص کالا ضمانت‌نامه 9 ماهه بدهیم. حتی می‌توانیم برای سایر همکاران هم  این کار را انجام دهیم تا اجناس خود را به گمرک جلفا ببرند از آنجا ترخیص کنند. او ادامه داد: همانطور که می‌دانید یکی از مشکلات صنف ما درحال حاضر ترخیص کالا است که با دشواری انجام می‌شود و از این رو متاسفانه دچار خواب سرمایه می‌شویم. سویزی، بر پیگیری و رفع مشکلات مالیاتی نیز تاکید کرد و گفت: شکی نداشته باشید که بازرسان اداره مالیات با جدیت به صنف ما نیز ورود می کنند و باید اعضای صنف با اهتمام بیشتر پیگیر مسایل صنفی باشند.

مدیرعامل شرکت آرشیانا در بخش دیگری از سخنانش به مشکلات واردات کاغذدیواری اشاره کرد و در ارتباط با لزوم واردات کاغذدیواری با کیفیت و ارتباط آن با سلامت جامعه گفت: طبق آمار کارخانه "راش" آلمان این کارخانه تا سال 57 ماهی ده کانتینر جنس به ایران صادر می‌کرد. در آن زمان جمعیت ایران 24 میلیون نفر بود. در سال 89 و 90 که اوج واردات کاغددیواری از خارج از کشور بود هرسال 10 الی 12 کانتینر جنس به ایران وارد می‌شد. طی سالهای 57 تا 89 که واردات کاغددیواری از سر گرفته شد، دیوار تمام خانه‌ها سفید بود و این تاثیر منفی زیادی بر سلامت روانی جامعه از خود به جای گذاشت؛ زیرا ما عنصر رنگ را که نشاط‌آور و شادی‌بخش است را از خانه‌ها حذف کرده‌ بودیم. ازسوی دیگر کاغذدیواری‌هایی که از اروپا وارد می‌شوند همگی از مواد مرغوب تولید شده که سلامت مصرف‌کننده را تضمین می‌کند اما کاغذدیواری‌های نامرغوب چینی، در بیشتر موارد پس از نصب گازی از خود منتشر می‌کنند که این گاز دستکم تا دوهفته در محیط می‌ماند و متاسفانه سرطان‌زا است.

او ادامه داد: در مورد لمینت هم همین موضوع موجود دارد. یک زمانی ما لمینت ایرانی را متری 15 تا 45 تومان می‌خریدیم؛ اما حالا با کارت ملی باید 3 ماه در نوبت باشیم بعد از آن هرچه کارخانه داد مصرف‌کننده ناچار به استفاده آن است و میزان کیفیت آن هم مشخص نیست. مانند اتفاقی که سالهاست در صنعت خودروسازی‌مان روی داده است. چرا ما باید کالای بی‌کیفیت استفاده کنیم؟ چرا به ذائقه و سلیقه مصرف کننده اهمیت نداده ایم و محصول بی کیفیت به جامعه خود تحویل داده ایم. با این وجود پافشاری داریم که سرمایه‌گذاری‌ خود را در بخش‌هایی که ضعیف هستیم همچنان ادامه دهیم.