توصیف مسافری تهرانی ازاصفهان که اواخر فروردین 94 به اصفهان سفر کرده بود:
اصفهان را ﻫﻤﭽﻮﻥ ﯾﮏ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺟﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﺍﯾﻨﺪﻩ ﺭﻭﺩ،
ﺧﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻋﺼﺮ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭼﺎﯼ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪ .
ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺗﻬﺮﺍﻥ " ﺣﺮﯾﺺ " ﻧﯿﺴﺖ . ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﻫﺴﺖ ﺍﻣﺎﺗﻌﺎﺩﻝ ﺩﺍﺭﺩ . ﺩﺭﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺷﺘﺎﺑﺰﺩﮔﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺑﺴﺘﺮ ﺁﺭﺍﻡ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺯﺍﯾﻨﺪﻩ ﺭﻭﺩ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ . ﺣﺘﯽ ﻧﻮﻉﺗﺮﺍﻓﯿﮑﺶ ﺑﺎ ﺗﻬﺮﺍﻥﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ . ﺯﺭﻧﮕﯽ ﺳﻨﺘﯽ ﺍﺻﻔﻬﺎﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻼﺷﯽ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺩﺭﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻧﯿﺴﺖ .
ﺗﻬﺮﺍﻥ ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮ ﺍﺳﺖ .ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻭﺁﺭﺍﻡ .
ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺳﻨﺘﯽ ـ ﻣﺪﺭﻥ ﺩﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﻨﺪﯼ ﺍﺻﻠﯽ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ. ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺧﻮﺩﺭﻭ ﻫﺎﯼ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩﯼ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ . ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﺑﺮﺝ ﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺷﻬﺮ ﺣﺲ
ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ . ﻓﻘﯿﺮ ﻭ ﻏﻨﯽ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ﮐﺴﯽ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ . ﺍﺧﻼﻗﯿﺎﺕ ﺳﻨﺘﯽ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻧﻘﺪﺭ ﻗﻮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ .
ﺩﺭ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻓﻘﯽ ﭘﺨﺶ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺵﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺩﺍﺭﯾﺪ . ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﺮﺝ ﻫﺎ ﻧﻔﺲ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ .
ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺭﻭﻧﺪ ﺗﮑﺎﻣﻠﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺳﯿﺮ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﭼﻨﺎﻥ ﻃﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻻﻥ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺨﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎﻍ ﺩﺍﺭﺩ . ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﺵ " ﭼﻬﺎﺭ ﺑﺎﻍ " ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺎﯾﻪ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﮐﻞ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﮐﻮﺵ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺁﺯﻣﻨﺪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ . ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻋﺼﺮ ﻭ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﺍﯾﻨﺪﻩ ﺭﻭﺩ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﺳﻨﺘﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﻗﺸﺮﯼ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻨﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺍﺵ ﮐﺞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﻧﻤﯽﺧﻮﺭﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺍﺻﻠﯽ ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﻩﻫﺎ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ .
ﺍﮔﺮ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺠﺎ ﺁﺑﺎﺩ ﻫﻨﻮﺯ ﺣﺮﺹ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﺪ ! ﺍﮔﺮ ﺗﺒﺮﯾﺰﻫﻤﭽﻮﻥ ﯾﮏ ﺟﻮﺍن ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺣﻘﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ . ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﯾﮏ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺟﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﺎﯼ ﻭ ﻗﻠﯿﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﻧﻮﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﺍﺳﺖ !
ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺷﻬﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺁﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺴﺒﯿﺪ.