- توضیحات
گالوپ مدت کوتاهی پس از حمله به عراق شروع به گوش دادن به صدای مردم عراق کرد و از سال۲۰۰۸ هر سال برای مصاحبه با آنها بازگشته است. در بیستمین سالگرد شروع جنگ عراق، ما بررسی می‌کنیم که عراقی‌ها اکنون زندگی خود را چگونه می‌بینند و دیدگاه‌های آنها چگونه است و در طول زمان این دیدگاه‌ها چگونه تکامل یافته است. این سوال که آیا زندگی در عراق در حال حاضر بهتر از ۲۰سال پیش است یا بدتر، پاسخ قطعی ندارد. از جهاتی، داده‌ها نشان می‌دهند که پیامدها و بی‌ثباتی ناشی از جنگ، بدبختی میلیون‌ها نفر را تشدید کرده است. اما سیگنال‌های متوسطی وجود دارد که نشان می دهد همه چیز از دست نرفته است.
دنیای اقتصادی نوشت: جورج دبلیو بوش، رئیس‌جمهوری سابق آمریکا -با حمایت قوی تونی بلر، نخست‌وزیر سابق بریتانیا- در مارس۲۰۰۳ به عراق حمله کرد تا بر اساس ادعایی که وجود داشت، سلاح‌های کشتار جمعی عراق را از بین ببرد. پس از پایان حکومت بعثی صدام حسین - که نماد آن سرنگونی مشهور مجسمه او بود - هیچ برنامه مشخصی برای اینکه چه کسی یا چه کسی باید جایگزین او شود، وجود نداشت. در نظرسنجی گالوپ از عراق در سال۲۰۰۴، ما از عراقی‌ها درباره بزرگ‌ترین امیدها و ترس‌هایشان پرسیدیم. بیشترین امید آنها به امنیت و ثبات (۴۷درصد) برمی‌گشت. بزرگ‌ترین ترس آنها برای آینده درگیری فرقه‌ای و جنگ داخلی (۲۸درصد) بود. اما بدترین ترس آنها به حقیقت پیوست. خشونت فرقه‌ای بین شیعه و سنی به زودی در یک جنگ داخلی دوباره شعله‌ور شد.
این امر به اختلالات گسترده‌تر در منطقه کمک کرد و گروه داعش را قادر ساخت که بخش‌های زیادی از عراق را بین سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۷ اشغال کند. جنگ عراق حدود ۲۰۰هزار غیرنظامی عراقی را قربانی کرد. با احتساب سایر مرگ‌ها در سال‌های خشونت‌آمیز و بی‌ثبات پس از آن، مجموع مرگ‌ها به حدود نیم میلیون نفر می‌رسد. حالا اما اگر داستان را با سرعت به جلو بیاوریم، موضوع از این قرار است: عراق از سال۲۰۱۹ درگیر اعتراضات ضد دولتی بوده است. اما با وجود این اعتراضات مداوم، پس از یک سال بن‌بست پس از انتخابات۲۰۲۱، عراق سرانجام در اواخر سال۲۰۲۲ دولت جدیدی تشکیل داد. زمانی که داعش بین سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۶ عراق را درنوردید، عراقی‌ها در مجموع بیش از هر کشور دیگری در جهان احساسات منفی -غم، نگرانی، عصبانیت، استرس و درد جسمانی- را به‌طور روزانه تجربه کردند. از زمان سقوط داعش، بار عاطفی روزانه بر عراقی‌ها تا حدودی کمتر تحمیل شده است؛ اما امتیازات آنها در شاخص تجربه منفی همچنان بالاست، همان‌طور که مولفه‌هایی که این شاخص را تشکیل می‌دهند.
اکثر مردم عراق در سال۲۰۲۲ گزارش کردند که در طول روز گذشته‌شان درد (۶۱درصد)، نگرانی (۵۹درصد) و استرس (۵۳درصد) و تقریبا نیمی از آنها خشم (۴۶درصد) و غم و اندوه (۴۵درصد) را تجربه کرده‌اند. دو دهه پس از تهاجم، زخم‌های جنگ در ذهن غیرنظامیان همچنان تازه باقی مانده است. گفته می شود، هنوز امیدی وجود دارد. نسبت عراقی‌هایی که زندگی خود را به اندازه‌ای مثبت ارزیابی می‌کنند، به‌گونه‌ای‌که آنها را «قابل شکوفا شدن» می‌دانند بین سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۲۲ دو برابر شده است (به ترتیب ۹درصد در مقابل ۱۹درصد). به‌علاوه، ۱۸درصدی که زندگی خود را به اندازه‌ای ضعیف ارزیابی می‌کنند که «رنج» مناسب‌ترین واژه برای آنهاست، اکنون به کمتر از چندین کشور همسایه در خاورمیانه و شمال آفریقا رسیده است. با تثبیت چشم‌انداز امنیتی پس از سال‌ها درگیری و جنگ داخلی، نسبت عراقی‌هایی که از راه رفتن تنها در شب احساس امنیت می‌کنند به‌طور پیوسته افزایش یافته است و در سال۲۰۲۲ به بالاترین حد خود (۷۴درصد) رسیده است. منابع بی‌ثباتی سیاسی عراق متعدد و پیچیده است.
انباشت قدرت سیاسی در عراق عمیقا با کنترل دولت و منابع طبیعی مرتبط است؛ به این معنی که احزاب سیاسی و دیگر شبه‌نظامیان تمایلی به تشکیل ائتلاف‌های باثبات لازم برای اعمال تغییرات قاطع ندارند. برکناری صدام نشان‌دهنده پایان سه دهه حکومت بعثی‌ها بود. روند بعث‌زدایی، بدون طرح جانشینی روشن، ساختارهای دولتی و نظامی را تضعیف کرد و به اختلافات خشونت‌آمیز بین عراقی‌ها دامن زد. نظم و قانون از هم پاشید و تلاش‌ها برای بازسازی کشور عراق را با مشکل مواجه کرد. ادراک از فساد سیاسی از سال۲۰۱۸ قاطعانه بالا بوده است. اکثریت عراقی‌ها (۸۸درصد) گفتند که فساد دولتی در سال۲۰۲۲ گسترده بود و تنها رقبایشان نیجریه (۹۴درصد)، لبنان (۹۱درصد)، کنیا (۹۰درصد)، پورتوریکو (۹۰درصد) و غنا (۸۸درصد) هستند که بالاتر از عراق قرار گرفته‌اند.
با وجود برخی نوسانات، اعتماد عراقی‌ها به دولت خود کمتر از ۱۵سال پیش است. در سال۲۰۲۲، تعداد قابل توجهی از مردم عراق (۶۳درصد) نسبت به آنچه که گفته‌اند (۳۷درصد) به دولت ملی خود اعتماد ندارند، اعلام کردند که در اعتراضات ضد دولتی مشارکت داشتند.همچنین پیشرفت اقتصادی پس از جنگ چالش‌برانگیز بوده است. اقتصاد عراق همچنان به نفت وابسته است که بیش از ۹۹درصد صادرات را به خود اختصاص می‌دهد. همه‌گیری کووید-۱۹ و شوک قیمت نفت، از جمله عوامل دیگر، به این معنی است که سال۲۰۲۰ بدترین سال برای رشد اقتصادی در عراق از زمان سقوط صدام در سال۲۰۰۳ بوده است.
نسبت عراقی‌هایی که برای تهیه غذا با مشکل مواجه بودند، بلافاصله پس از ظهور داعش در سال۲۰۱۴ به سرعت افزایش یافت و همچنان در سال۲۰۲۲ (۴۱درصد) قاطعانه بالا بود که بسیار بالاتر از کل آن در سال۲۰۰۸ (۲۵درصد) بود. وضعیت شغلی تصور شده در عراق نیز تیره و تار است: تقریبا دو سوم (۶۵درصد) معتقد بودند که سال۲۰۲۲ زمان بدی برای جست‌وجوی شغل بود. ناامیدی از بیکاری یکی دیگر از محرک‌های اصلی اعتراضات توده‌ای در سال۲۰۱۹ بود. این اعتراضات هم نشان‌دهنده تظاهرات مشهود مشارکت مدنی دموکراتیک و هم شروع یک سرکوب خشونت‌آمیز امنیتی بود که صدها کشته بر جای گذاشت. با وجود مشکلات فقر گسترده و بیکاری بالا، چشم‌انداز اقتصادی عراقی‌ها انعطاف پذیر است. حدود دوسوم (۶۸درصد) می‌گویند که از استاندارد زندگی خود راضی هستند و چشم‌انداز آنها مثبت است: تعداد بیشتری از عراقی‌ها فکر می‌کنند که استانداردهای زندگی آنها در حال بهتر شدن است تا اینکه بدتر شوند. (۵۳درصد در مقابل ۳۱درصد).
به‌طور خلاصه، نشانه‌های کوچکی وجود دارد که نشان می‌دهد پایه‌های اقتصاد عراق با وجود چالش‌های ساختاری عظیمی که هنوز با آن مواجه است، در مسیر درست حرکت می‌کند. پیشرفت اقتصادی در عراق۲۰۲۳ عمیقا چالش‌برانگیز است و رنج مادی با رنج عاطفی همراه شده است. عراق نیز امروز کشوری اساسا متفاوت است. اکنون کشوری با ۴۰میلیون نفر جمعیت است که تقریبا دوبرابر این رقم در آغاز جنگ است. اکثریت عراقی‌ها زیر ۲۵سال سن دارند. وحشت‌های جنگ، دوران کودکی را برای میلیون‌ها جوان عراقی که هرگز زندگی در یک وضعیت باثبات را ندیده‌اند، تعریف کرده است. با این حال، حتی پس از سال‌ها آشفتگی، جوانه‌هایی از امید وجود دارد. بزرگ‌ترین امید آنها از سال ۲۰۱۴ - امنیت و ثبات - تا حدی محقق شده است؛ اما راه طولانی در پیش است. آنچه روشن است این است که دو دهه پس از تهاجم، زخم‌های جنگ عمیق است.